این دو اثر، تلاش وی را در دفاع از آزادی، مقابله با جنگ و طرد اندیشه­های سیاسی تام­گرایانه و اقتدارطلبانه نشان می­دهند.   

پوپر در جستجوی نظام عادلانه­ی سیاسی، این پرسش کلاسیک افلاطونی در مورد دولت را مبنی بر اینکه «چه کسی باید حکومت کند؟»، پرسشی نادرست می­داند.  

به عقیده­ی او چنین پرسشی مبتنی بر دیدی اقتدارگرایانه است و پاسخی مرجعیت­گونه می­طلبد. از همین رو  چنین پرسشی، پاسخ­های کلاسیکی نیز به همراه آورده است مانند: «بهترین­ها باید حکومت کنند» یا «فرزانگان» یا در بهترین حالت «اکثریت باید حکومت کند».  

پوپر معتقد است که جای شگفتی نیست که پاسخ­های ارائه شده نه تنها با خود تناقضاتی به همراه می­آورند، بلکه بعدها به بدیل­های مهملی چون «حکومت کارگران و یا سرمایه داران» و غیره دگرگون می­شوند. 

 بطور خلاصه می­توان گفت که برای پوپر در زمینه­ی حکومت کردن، پرسش «چه کسی؟» مطرح نیست، بلکه پرسش «چگونه؟» مطرح است.  

از همین جهت وی متقابلا" پیشنهاد می­کند که بهتر است پرسشی فروتنانه­تر را جانشین پرسش کلاسیک افلاطونی در مورد دولت کنیم و آن اینکه بپرسیم: «چه­کار می­توانیم بکنیم تا نهادهای سیاسی خود را به صورتی سازمان دهیم که امکان زیان وارد کردن حکمرانان بد و نالایق را که فراوانند به حداقل برساند».  

پوپر خاطر نشان می­سازد که دمکراسی به معنای «حکومت مردم»، نام فریبنده­ای است، چرا که در هیچ جا مردم حکومت نمی­کنند و نباید هم حکومت کنند. زیرا حکومت اکثریت به سادگی می­تواند به بدترین نوع جباریت تبدیل شود و حقوق اقلیت را یکسره از میان بردارد.  

اما دمکراسی تنها شکل حکومتی است که علیرغم نام فریبنده­ی خود و تحت فشار مشکلات و دشواری­های عملی، توانسته این هدف را در مقابل خود قرار دهد که با وضع کردن قوانین مشروط، ایده­های عدالت، انسانیت و بیش از هر چیز آزادی را در چارچوب قانونیت، تا آنجا که مقدور است متحقق سازد.  

به این اعتبار می­توان گفت که دمکراسی از نظر پوپر نه حکومت مردم، بلکه تجهیز نهادی در مقابله با دیکتاتوری است. 

 دمکراسی­ها در تلاشند تا به یاری قوانین مشروط و تأسیسات ساختاری، مانع شوند تا جباریت سربرآورد، اگر چه این تلاشها همواره قرین موفقیت نبوده است. پوپر در تعیین سنجیدار نظام سیاسی آزاد خاطر نشان می­سازد که نظامی از نظر سیاسی آزاد است که نهادهای سیاسی آن به شهروندانش این امکان عملی را بدهد که در صورت اراده­ی اکثریت بتوانند حاکمان را بدون خونریزی برکنار سازند. 

 به عبارت دیگر ما هنگامی از نظر سیاسی آزادیم که بتوانیم حاکمان خود را بدون خونریزی برکنار کنیم و تا زمانی که چنین امکانی داریم نباید نگران باشیم که چه کسی حکومت می­کند.  

پوپر نام چنین نظامی را که در  دمکراسی­های غربی وجود دارد «جامعه­ی باز» می­گذارد.  

مهمترین ویژگی جامعه­ی باز، علاوه بر سنجیدار یادشده، رقابت آزاد بر سر نظریات علمی و شفافیت در گستره­های آن است.  

جوامع باز نقطه­ی مقابل جوامع بسته و توتالیتاریستی هستند که در آنها به جای رقابت آزاد بر سر نظریه­های علمی، منظومه­ی کاملی از عقاید ایدئولوژیک با ادعای انحصار حقیقت حاکم است.  

در جوامع باز، روش نقد خردگرایانه، به نابودی منتقد نمی­انجامد و خشونت در حذف نظریات مخالف نقشی ندارد. نقد عاری از خشونت است که راه را برای انکشاف خرد می­گشاید. 

پوپر در دفاع از دمکراسی تصریح می کند که باید از خود بپرسیم بیلان نیکی و بدی که این نظام تا کنون دربرداشته چگونه است؟  

آیا نیکی­های چنین نظامی بر بدی­های آن می­چربد؟  او می­افزاید: اگر چه دمکراسی بهترین نظام قابل تصور و از نظر منطقی بهترین نظام ممکن نیست و در بسیاری از زمینه­ها می­توان و باید آن را بهبود بخشید، اما این نظام از نظر تاریخی بهترین نظام سیاسی است که ما سراغ داریم.  

معنای این سخن آن نیست که ما نباید این نظام  را مورد انتقاد قرار دهیم. دمکراسی اساسا" به نقد زنده است و دستاوردهای آن را نمی­توان همیشگی و بازگشت­ناپذیر دانست. 

 این خطر همواره وجود خواهد داشت که این نظام به سرعت آنچه را که به دست آورده از دست بدهد. کارل پوپر در یکی دیگر از آثار مهم خود تحت عنوان «گمان­ها و وازنش­ها»، از جمله در توضیح دریافت خود از عدالت، به بحث در مورد آغازه­های لیبرالیسم می­پردازد و تزهای گوناگونی در این زمینه ارائه می­دهد.  

به نظر وی، دولت اساسا" شّر است اما شّری ضروری. اختیارات دولت نباید  بیش از آن باشد که ضرورت ایجاب می­کند.  

به نظر پوپر، برای نشان دادن ضرورت این شرّ لازم نیست که به توماس هابس متوسل شویم و انسان را گرگ انسان بدانیم.  

حتا اگر انسان را دوست انسان یا فرشته­ی انسان بدانیم، باز در چنین جهانی انسان­های ضعیف و انسان­های قوی وجود خواهند داشت.  

اما در چنین جهانی افراد ضعیف از این حق برخوردار نیستند که افراد قوی آنان را تحمل کنند و در واقع باید از بابت لطف آنان در تحملشان سپاسگزار باشند. حال هر کس ـ اعم از ضعیف یا قوی ـ که بر این نظر است که هر انسانی حق زندگی دارد و می­بایست از حق او پاسداری شود، ضرورت وجودی دولت را به رسمیت می­شناسد، دولتی که باید از حق همگان پاسداری کند.
پوپر می­افزاید که نشان دادن این امر که دولت در عین حال یک خطر دائمی است کار دشواری نیست. زیرا هرآینه دولت بخواهد وظایفی را که به آن محول شده انجام دهد، باید قدرت و اختیارات بیشتری از تک تک شهروندان و حتا گروه­های اجتماعی داشته باشد.  

تدابیری که ما برای مقابله با خطر سوء استفاده از این قدرت و اختیارات می­اندیشیم و تأسیساتی که به این منظور ایجاد می­کنیم، هیچکدام نمی­توانند چنین خطری را کاملا" از بین ببرند.  ما همواره محکومیم هزینه­ی پاسداری از حق را به دولت بپردازیم، نه فقط به صورت مالیات، بلکه حتا از طریق تحقیری که به واسطه­ی تکبر دولتمردان نصیب ما می­گردد. 

 اما مهم این است که هزینه­ای که می­پردازیم خیلی گزاف نباشد. به نظر پوپر، دمکراسی نمی­تواند و نمی­بایست در حق شهروندان خود نیکوکاری کند. در واقع نیز دمکراسی به تنهایی نمی­تواند کاری صورت دهد.  

نیکوکاری­ باید توسط شهروندان صورت گیرد. دمکراسی چیزی جز چارچوبی مناسب برای کنش افراد نیست و ما اجازه نداریم دمکراسی و آزادی را با رفاه و معجزه­ی اقتصادی یکی بگیریم.  

خطای بزرگی است اگر برای مردم چنین تبلیغ کنیم که آزادی برای همگان رفاه، و دمکراسی برای جامعه اعتلای اقتصادی به همراه خواهد آورد. آزادی هرگز به معنای رفاه و خوشبختی تک تک انسان­ها نیست.  

این امر تا حدود زیادی به شانس و اقبال و شاید به طور نسبی به لیاقت و تلاش و فضیلت­های دیگر وابسته است. باید بطور واقع­بینانه مرزهای دولت رفاه را در نظر گرفت و خطرناک است اگر مسئولیت انسانی را در مورد خود و وابستگانش از او سلب و یا پیکار زندگی را برای انسان جوانی زیادی آسان کنیم.  

چرا که در نتیجه­ی از بین­رفتن مسئولیت شخصی بی­میانجی، می­تواند معنای زندگی افراد نیز از دست برود. به باور پوپر، آنچه که می­توان درباره­ی دمکراسی و آزادی گفت، در بهترین حالت این است که آنها تأثیر لیاقت شخصی فرد را بر روی رفاه او تا حدودی نیرومندتر می­سازند.  

پس ما نباید آزادی را به این دلیل برگزینیم که از آن انتظار زندگی راحتی داریم، بلکه به این دلیل که خود آزادی نمودار ارزشی است که آن را هرگز نمی­توان به ارزشهای مادی فروکاست . 

پوپر یادآور می­شود که ما به این دلیل دمکرات نیستیم که همیشه حق را به اکثریت می­دهیم. قرار نیست اگر اکثریت تصمیم به نفع استبداد بگیرد، یک دمکرات دست از اعتقادات خود بردارد. 

 پوپر نقش نهادهایی را که ریشه در سنت­های دمکراتیک جامعه دارند بسیار با اهمیت تلقی می­کند و یک آرمانشهر (اتوپی) لیبرال، یعنی دولتی را که بصورتی خردگرایانه بر شالوده­ای بدون­سنت استوار باشد ممتنع یا ناممکن می­داند.  

برای او لیبرالیسم اعتقادی است متکی بر تغییرات اصلاح­طلبانه و تدریجی و نه یک طرح انقلابی. وی خاطر نشان می­سازد که آن دسته از سنت­های دمکراتیک جزو مهم­ترین هستند که چارچوب­های اخلاقی (منطبق بر چارچوب­های نهادی قانونی) جامعه را تشکیل می­دهند و تجسم معنای سنتی عدالت و آداب و رسوم و احساس اخلاقی هستند.  

این چارچوب اخلاقی، شالوده­ای است که بر مبنای آن هر جا که لازم باشد یک توافق عادلانه و منصفانه میان علایق و منافع متعارض ممکن می­گردد. طبیعی است که چنین چارچوبی تغییرپذیر است، اما تغییرات آن نسبتا" آرام و تدریجی صورت می­گیرد.  

هیچ چیز خطرناک­تر از ویران کردن این چارچوب و این سنت نیست. یک چنین اقدام ویرانگرانه­ای (همانگونه که رژیم ناسیونال­سوسیالیسم در آلمان نشان داد)، قهرا" به زیرپاگذاشتن و از بین­بردن همه­ی ارزش­های انسانی می­انجامد. پوپر در زمینه­ی عدالت اجتماعی در سطح جهانی تصریح می­کند که امروزه با توجه به دستاوردهای فن­آوری و رشد اقتصادی، برای بشریت ممکن گردیده است تا گرسنگی و فقر را در جهان ریشه­کن سازد، اما مشکلات دیگری مانع از این امر هستند.  

وی از جمله یکی از این مشکلات را در وجود حکومت­های سیاسی فاسد و زورگو در کشورهای توسعه­نیافته ارزیابی می­کند و خاطر نشان می­سازد که مردم در بسیاری از این کشورها هنوز از آنچنان بلوغ معنوی برخورد نشده­اند تا بتوانند سرنوشت خود را در دست بگیرند